TELEFON: 501-333-999

Dla rodziców

Jesteś tutaj: Dla rodziców
Żłobkowe dziecko, czyli dlaczego warto aby nasze dziecko chodziło do żłobka

Podejmując decyzję, czy zapisać nasze dziecko do żłobka, wielu rodziców przeżywa lęk, czy aby na pewno zapewniają swojemu dziecku to, co najlepsze. Żłobek daje rodzicowi możliwość pójścia do pracy – a co pozytywnego może dać dziecku?
Otóż może dać całkiem dużo, na wielu różnych polach. Oto kilka z nich.

  1. Samodzielność
    W żłobku dziecko rzadko jest wyręczane w czynnościach, które jest w stanie zrobić samo. Widzi ono dookoła siebie inne dzieci radzące sobie lub próbujące sobie poradzić z ubieraniem, myciem rączek czy jedzeniem i próbuje je naśladować. Oczywiście wszystko odbywa się pod okiem czujnych opiekunek, które kiedy trzeba, przychodzą z pomocą. W ten sposób dziecko szybko nabiera wprawy w czynnościach samoobsługowych, dzięki czemu zwiększa się również jego poczucie sprawstwa (czyli bardzo ważne dla tożsamości człowieka poczucie wpływu na to, co się z nim samym i z jego otoczeniem dzieje). Kiedy dziecko wie, że potrafi zrobić różne rzeczy samo, wzrasta jego samoocena, jest odważniejsze i łatwiej sobie radzi w różnych sytuacjach. Podobnie rzecz się ma z nocnikowaniem. Dzieci żłobkowe wcześniej sygnalizują potrzebę siadania na nocnik niż ich rówieśnicy niechodzący do żłobka.
  2. Porządek
    Dzieci w żłobku są przyzwyczajone do stałego rytmu. Opiekunki w żłobku, w przeciwieństwie do wielu niań w domu, nie są obciążone innymi obowiązkami, takimi jak gotowanie obiadu czy sprzątanie, poświęcają swój czas wyłącznie dzieciom. Mogą więc konsekwentnie realizować wyznaczony rytm, w którym mieści się na przykład rytuał sprzątania po zabawie. Dzieci żłobkowe szybko uczą się, że rozsypane klocki po zabawie muszą wylądować w pudełku, a lalki na półkach, i wchodzi im to w krew.
  3. Mowa
    Dzieci chodzące do żłobka wcześniej i wyraźniej zaczynają mówić. Wynika to zazwyczaj z tego, że aby zostać zrozumianym w żłobku przez panią i kolegów, trzeba bardziej się starać niż w domu przy mamie czy tacie, którzy czytają w myślach. Chęć bycia zrozumianym jest bardzo dobrą motywacją do nauki mowy. Warto przy tym zwrócić uwagę na to, że profesjonaliści zajmujący się dzieckiem są w stanie szybciej wyłapać ewentualne nieprawidłowości w rozwoju i na przykład w odpowiednim momencie skierować dziecko do logopedy lub innego specjalisty.
  4. Rozwój poznawczy
    Dobry, nowoczesny żłobek nie jest tylko przechowalnią mającą zapewnić dziecku sterylne warunki. Opiekunowie podejmują w nim wiele działań edukacyjno-wychowawczych, stymulujących rozwój dziecka. Dziecko ćwiczy pamięć i myślenie ucząc się piosenek, wierszyków. Rozwija wiedzę o otaczającym świecie podczas spacerów i zabaw z opiekunami.
  5. Rozwój ruchowy
    Miejskie place zabaw okazują się zazwyczaj przeznaczone dla dzieci powyżej lat trzech, a nasze mieszkania – zbyt małe i pełne mebli, żeby pomieścić w nich całą dziecięcą aktywność. Czysta, bezpieczna przestrzeń żłobka, place zabaw przystosowane specjalnie do najmłodszych dzieci oraz odpowiednio wyposażone sale pozwalają dzieciom w nieskrępowany sposób rozwijać się ruchowo, bez konieczności uważania, „żeby coś się nie rozbiło”, „żeby nie upaść na szkło” itp. Dzięki czemu dziecko może ćwiczyć sprawność ruchową, prawidłową postawę ciała i świadomość własnego ciała, nie nabywając przy tym lęku przed poznawaniem świata.
  6. Socjalizacja
    Przebywając z grupą rówieśników, dzieci szybko zaczynają rozumieć zasady panujące w grupie. Uczą się, że czasem trzeba poczekać na swoją kolej, a czasem warto współpracować, żeby osiągnąć efekt. W starszych grupach pojawiają się pierwsze przyjaźnie, ważne dla dzieci relacje z rówieśnikami. Podczas zabaw (które na razie są jeszcze wciąż raczej zabawami „obok siebie” niż „razem ze sobą”) dzieci uczą się negocjować, wyrażać własne potrzeby i liczyć się z potrzebami innych. Bardzo istotnym elementem umiejętności radzenia sobie w sytuacjach społecznych jest wiedza o tym, że inni ludzie mogą czuć i myśleć inaczej niż my sami. Dzieci taką wiedzę osiągają około czwartego roku życia, ale nie pojawia się ona samoistnie. Zdobywają ją stopniowo, a jej głównymi motorami są z jednej strony rozmowy z dorosłymi o uczuciach, przekonaniach i pragnieniach, a z drugiej – relacje z rówieśnikami, podczas których trzeba w praktyce zmierzyć się z faktem, że inni chcą czegoś innego niż ja. Ten pierwszy obszar zapewniają rodzice i opiekunowie, ten drugi realizuje się bardzo dobrze w takich miejscach jak żłobek. Warto dodać, że rodzeństwo nie motywuje dzieci do negocjacji tak dobrze jak koledzy i koleżanki. Psychologowie zauważyli, że bawiąc się z rodzeństwem dzieci stosują mniej dojrzałe techniki komunikowania się i rozwiązywania konfliktów niż w kontaktach z przyjaciółmi.
  7. Profesjonalna opieka
    Nie można zapomnieć o tym, że opiekunki w żłobku są wyczulone na różne niepokojące sygnały, które wysyła dziecko. Współpracując ze specjalistami (psychologami, logopedami), mogą szybko wychwycić nieprawidłowości rozwojowe i im zapobiegać. Mogą zasugerować rodzicom najwłaściwszy sposób reagowania na ewentualne problemy. Odpowiednio wczesna interwencja u małych dzieci może dać im równy start z innymi rówieśnikami w przyszłym życiu.

    Żłobek, który liczy się z potrzebami dzieci, zatrudniający uważną, stale rozwijającą się, kochającą dzieci kadrę, który jest dobrze wyposażony i prezentuje indywidualne podejście do każdego dziecka również na etapie adaptacji – ma szansę stać się miejscem harmonijnego rozwoju Waszego dziecka, pozytywnym poszerzeniem jego świata.

Traktujemy każde przychodzące do nas dziecko indywidualnie. Okres adaptacji dziecka do nowej sytuacji, jaką jest pobyt w żłobku zawsze dostosowany jest do potrzeb konkretnego dziecka. Przystosowanie się do nowej sytuacji i warunków nie jest łatwe, ani dla dzieci, ani dla ich rodziców. Mamy natomiast nadzieję, że przygotowane przez nas rady i wskazówki pomogą dzieciom i Państwu, a pierwsze dni w naszym żłobku nie okażą się aż tak trudne, jak można by się tego spodziewać.

  1. Dla rodziców zainteresowanych zapisaniem dziecka do naszego żłobka organizujemy raz w tygodniu w godzinach od 15-17 tzw. Dzień Otwarty. Dzieci mogą w tym czasie dołączyć do zajęć i zabaw, oglądnąć pomieszczenia żłobka, a rodzice porozmawiać z personelem.
  2. Zapraszamy również na rozmowę z dyrektorem m. in. na temat potrzeb dziecka i oczekiwań rodzica dotyczących adaptacji oraz pobytu w żłobku.
  3. Przez pierwsze trzy dni dzieci mogą przebywać w żłobku razem z rodzicem. Po tym czasie oceniamy potrzeby dziecka i sugerujemy dalszy przebieg adaptacji.
  4. Zalecamy stopniowe wydłużanie czasu samodzielnego pobytu dziecka w żłobku zaczynając od dwóch, trzech godzin.

Jak zminimalizować stres dziecka związany z adaptacją?

Na długo przed pójściem do żłobka:

Zarówno dla dziecka jak i dla rodzica pierwsze dni w żłobku są dużym przeżyciem. Jeśli planujemy posłać nasze dziecko do żłobka dobrze jest już wcześniej je na to przygotować. Co możemy zrobić aby zminimalizować stres dziecka związany z adaptacją?

  1. Dobrze jest jeśli już małe dziecko oswajamy z sytuacją, że mogą się nim zajmować (dotykać, przewijać, karmić, kołysać) różne osoby, nie tylko mama. Dziecko przyzwyczajone do różnych rąk, nie będzie w żłobku odczuwało tego, że np. nie przewija go mama tylko ktoś inny, jako sytuacji zupełnie nowej, a więc stresującej.
  2. Prowadź aktywny tryb życia, spotykaj się ze znajomymi, nie zachowuj przy dziecku bezwzględnej ciszy, tak aby nowe twarze, gwar, inne dzieci i dorośli były dla dziecka naturalną częścią codzienności.
  3. Staraj się unikać sztywnych nawyków związanych z usypianiem, jedzeniem czy uspakajaniem dziecka, których nie da się zrealizować w żłobku. Zasypianie w dzień wyłącznie podczas jazdy samochodem, lub konieczność wyskubania włosów opiekuna, w ramach uspokojenia się, nie ułatwią dziecku adaptacji do żłobkowych warunków.
  4. Najlepiej, jeśli pierwsze rozstania z mamą odbywają się wśród bliskich i znanych dziecku osób. Weekend z tatą, nocowanie u babci, popołudnie spędzone z ukochaną ciocią mogą być próbą pierwszych rozstań z mamą.
  5. Czasem dziecko ma okresy wzmożonej potrzeby bliskości, np. około 8 miesiąca pojawia się tzw. lęk separacyjny, dziecko nie chce odstąpić opiekunów, przy których czuje się bezpiecznie nawet na krok, boi się obcych. To normalne i należy pozwolić dziecku na takie zachowania – dać dziecku to, czego potrzebuje, by czuło się bezpiecznie. Im bardziej staramy się w takich chwilach na siłę usamodzielnić dziecko, tym mniej bezpiecznie się ono czuje i tym trudniej jest mu potem uwierzyć np. że mama na pewno wróci po nie do żłobka.
  6. Przyzwyczajaj dziecko do samodzielnej zabawy. Zostawiaj je czasem (uprzednio upewniwszy się że jest bezpieczne) samo w pokoju, nie ingeruj w każdą jego aktywność. Wkraczaj z inicjatywą kiedy cię o to poprosi, ale daj mu się też „ponudzić” aby uczyło się organizować sobie czas i dobrze czuć się samemu ze sobą.
  7. Baw się z dzieckiem w chowanego, w „a kuku”, chowaj przedmioty, ucz dziecko, że to co znika z oczu nie przestaje istnieć.

Tuż przed pójściem do żłobka:

  1. opowiadaj dziecku o żłobku spokojnym tonem, uśmiechając się, opowiadaj o dzieciach które chodzą do żłobka, ich zabawach, przedstawiaj to jak normalną część życia, nie koloryzuj ani nie dramatyzuj.
  2. Nawet jeśli twój niepokój związany z posłaniem dziecka do żłobka jest bardzo duży, nie pokazuj tego dziecku. Ważne jest aby przekazać dziecku pozytywne nastawienie do żłobka. O swoich obawach porozmawiaj z bliskimi, z personelem żłobka ale tylko wtedy gdy dziecka nie ma w pobliżu.
  3. Zabieraj dziecko na spacery w okolice żłobka, pokazuj drzwi, okna, plac zabaw, wzbudź jego ciekawość, tak żeby chciało zobaczyć, co jest w środku.
  4. Razem z dzieckiem przygotujcie rzeczy, które zabierzecie do żłobka : ubranka, pantofle, ulubioną przytulankę.

Pierwsze wizyta w żłobku:
Bądź z dzieckiem, ale staraj się dać dziecku maksymalnie dużo samodzielności. Przyjmij rolę biernego towarzysza, ewentualnie pomocnika, opiekuna. Nie odciągaj uwagi dziecka od tego, co dzieje się w sali. Jeśli twoje dziecko nie chce samo uczestniczyć we wspólnych zabawach możesz się do nich przyłączyć, żeby go zachęcić, ale nie wypychaj go na siłę. Zdarza się że dziecko potrzebuje najpierw poobserwować zabawę innych dzieci zanim poczuje się na tyle bezpiecznie, żeby do nich dołączyć.

Czas samodzielności:

  1. Dziecko może przynosić ze sobą do żłobka zabawkę/przytulankę
  2. Ważne jest aby dziecko przychodziło do żłobka regularnie, wtedy szybciej zaczyna traktować żłobek jako znane, bezpieczne miejsce.
  3. Lepiej jest, jeśli pierwsze dni w żłobku, dziecko spędza w niepełnym wymiarze godzin
  4. Należy unikać przyprowadzania dziecka do żłobka w ostatniej chwili. Zdenerwowanie rodziców towarzyszące pośpiechowi udziela się maluchowi i wprowadza dodatkowy niepokój, w i tak bardzo trudnej dla dziecka sytuacji
  5. Bardzo prosimy o zwrócenie szczególnej uwagi na zamieszczone w karcie zapisu pytania o przyzwyczajenia dziecka. Wiedza o tym co dziecko lubi robić, jak je najłatwiej uspokoić bardzo pomaga i nam i dziecku w pierwszych dniach jego pobytu w żłobku.

Jak się pożegnać:

  1. Pożegnanie rodzica z dzieckiem powinno być czułe ale krótkie. Zdecydowane nie należy pokazywać dziecku swojego lęku i wątpliwości.
  2. W przypadku dzieci starszych dobrze jest w krótki, zrozumiały dla nich sposób poinformować je, gdzie mama/tata idzie (żeby mogło sobie wyobrazić co mama/ tata robi i że nie zniknęli)
  3. Bardzo ważne jest zapewnienie dziecka, że po nie przyjdziemy. W przypadku starszych dzieci dobrze jest określić kiedy się wróci odnosząc się do konkretu (po obiedzie, po spacerze itp.). w przypadku dzieci młodszych lepiej zadziała mocne przytulenie i zapewnienie, że jest kochane.
  4. Nie stawiaj dziecku pytań: „czy mogę iść?” , „to ja już idę, dobrze”? Podjęcie decyzji o rozstaniu jest czasem trudne nawet dla rodzica, nie zrzucaj tej decyzji na dziecko.
  5. Po pożegnaniu nie wracaj na salę, nie stój w drzwiach itp. Jeżeli dziecko płacze, możesz umówić się z nim i pomachać mu na pożegnanie przez okno, czasami to pomaga.
  6. Płacz podczas rozstania, to naturalna reakcja dziecka, świadcząca o przywiązaniu dziecka do rodzica, powinniśmy pozwolić dziecku, aby w ten sposób mogło wyrazić swój smutek czy lęk. Płacz jest jednym ze sposobów komunikacji a także radzenia sobie z emocjami - w przypadku dzieci w wieku żłobkowym - sposobem jak najbardziej skutecznym i akceptowalnym.
  7. Nie musisz czekać z wyjściem aż dziecko się uspokoi, Dla dziecka najczęściej sam moment rozstania jest trudniejszy niż potem samodzielny pobyt w żłobku. Jeśli odczuwasz niepokój zostawiając płaczące dziecko możemy skontaktować się telefonicznie po kilkunastu minutach i zdać relację z tego jak dziecko się czuje.

Powrót do domu:

  1. W pierwszym okresie adaptacji najlepiej zostawiać dziecko w żłobku na krótko i stopniowo wydłużać czas pobytu dziecka w żłobku.
  2. Apelujemy aby zawsze dotrzymywać słowa i nie spóźniać się po dziecko, Jeśli mama powie dziecku że będzie po obiedzie, to ono po zjedzeniu obiadu zaczyna na nią czekać. „po obiedzie” dla dwulatka oznacza raczej „kiedy zjem obiad” , a nie „dwie godziny po obiedzie”. Bardzo ważne jest tu dotrzymanie danego słowa. Daje ono dzieciom poczucie bezpieczeństwa i pewność, że rodzic przyjdzie. Pamiętajmy że każde dziecko ma swój rytm, inny temperament, inne potrzeby i przyzwyczajenia.. Dlatego okres adaptacji może wydłużyć się lub skrócić. Przebieg adaptacji do warunków żłobkowych może wyglądać różnie u różnych dzieci.

W domu, okresie adaptacji:

Trzeba pamiętać, że zmiany w życiu dziecka trzeba wprowadzać stopniowo i nie wszystkie naraz. Nie jest dobrym pomysłem posłanie dziecka do żłobka w tym samym czasie kiedy w domu pojawiło się młodsze rodzeństwo. Podobnie odzwyczajanie od smoczka lub piersi, uczenie samodzielnego zasypiania, przeprowadzka do własnego pokoju, czy wprowadzanie nowej opiekunki lepiej przeprowadzić co najmniej miesiąc przed lub miesiąc po posłaniu dziecka do żłobka.

Często zdarza się, że nowa sytuacja powoduje chwilową zmianę zachowania dziecka w domu. Jest to przejściowe i nie powinno niepokoić. Zdarza się że dzieci w okresie adaptacji do żłobka częściej budzą się w nocy, potrzebują więcej bliskości, zachowują się jakby były młodsze niż są. Mogą stać się marudne, nieposłuszne, jakby sprawdzały czy mama je jeszcze kocha. Warto wtedy pamiętać, że dziecko potrzebuje naszego wsparcia, bliskości. Dobrze jest poświęcać mu w domu szczególnie dużo czasu, okazać więcej zainteresowania, pozwolić na rozładowanie nagromadzonego napięcia, przytulać, nosić, udowodnić, że na mamę/ tatę mimo nowej sytuacji wciąż można liczyć.